Wat vooraf ging

Ik volgde enkele jaren geleden een opleiding "Mindscaping" in London. Het was Mike Mandel, de creator van het therapeutisch model die de training gaf.

Mindscaping combineert de kracht van visualisatie, met de kracht van het onbewuste en zorgt zo voor duurzame gewenste verandering. Als gecertifieerd Mindscaper beschik je over de nodige vaardigheden om mensen op een veilige manier door het proces te begeleiden: je beheerst Miltontaal, je bent in staat trances te induceren, je bent vertrouwd met 'clean language', je hebt inzichten in de leer van de symboliek, je bent vertrouwd met de werking van het brein, met de basis van wat we weten over cognitieve gedragswetenschap en je bent een getrainde observator van alle soorten makro- en microsignalen.

Sinds ik het certificaat toevoegde aan een reeks andere waaronder het felbegeerde NLP Master Practitioner certificaat, heb ik heel wat Mindscaping-sessies mogen begeleiden met telkens verrassende resultaten.

De 8 jarige vond via via zijn weg naar mijn praktijk. Tijdens het inleidend gesprek vertelt hij dat hij met twee vragen zit waar hij graag een antwoord op zou hebben. Voor mij als therapeut is de inhoud niet belangrijk. Die is namelijk heel subjectief en ik blijf graag neutrale getuige die focust op het proces van verandering.

Ik vraag of hij weet hoeveel keer hij al in- en uitademende sinds hij aankwam. Hij doet een gok : "400 keer", antwoordt hij. Terwijl ik hem een schuimrubberen maquette van onze hersenpan geef, vertel ik dat ademen iets is wat we automatisch doen. We denken er niet echt bij na. Zoals er nog zo veel andere dingen zijn die we doen zonder er over na te denken: stappen bijvoorbeeld. Hij knikt instemmend. Ik wijs met de vinger op de hersenpan aan dat er maar een heel klein deeltje is dat "denkt" en dat het grootste deel gewoon automatisch voor ons werkt, zonder dat we dat (hoeven te) weten.

Ik vertel 'm dat de antwoorden op zijn vragen ook al ergens in dat deel van de hersenen zitten. Hij weet het alleen nog niet. Ik stel voor om samen de antwoorden te zoeken en vraag hem om de zoektocht een naam te geven. "Schattenjacht" is zijn spontane antwoord. We gaan er mee aan de slag.

Ik nodig de jongen uit om in de ruimte waar we zitten naar de plek te gaan waarvan hij voelt dat de schatten er liggen. Hij staat op en wandelt heel spontaan naar een muur waar een gordijn hangt. "Hier", zegt hij.

"Hoe voel je je daar?", vraag ik.

Blij

"Hoe weet je dat je blij bent?". Hij begint te beschrijven hoe hij weet wanneer hij blij is en ontdekt daarbij elke seconde bewust nieuwe signalen bij zichzelf.

Hij gaat terug in de zetel zitten. Ik nodig hem uit om rustig in en uit te ademen en zich in te beelden dat de zetel waarin hij zit in een volledig lege ruimte staat. Wanneer hij rond zich kijkt is er niets. Vervolgens vertel ik hem dat zijn onbewuste hersenen (zo noem ik het deze keer) de ruimte zullen beginnen op te vullen en vraag hem iets later wat er nu allemaal staat. Hij geeft een beschrijving : een holbewoner, een plas water, een kameel, een palmboom, ... Ik vraag hoe hij zich hier bij voelt. Ik nodig hem uit om wat hij ziet eventueel aan te passen (kleuren, plaats van de dingen veranderen, nieuwe elementen toevoegen, ...) zodat hij zich nog beter voelt.

Vervolgens nodig ik de jongen uit om met zetel en al recht naar omhoog te vliegen en alles vanuit de lucht te bekijken. Wat ziet hij nu, wat gebeurt er en hoe voelt hij zich daarbij? Hij beschrijft wat hij aan de horizon ziet en ik vertel 'm dat dat de plek is waar de antwoorden liggen. Ik laat 'm zijn fantasie gebruiken om de horizon helemaal in te richten zodat hij er zich zeer goed voelt. Er zijn bergen met ronde ruggen en steeds meer spelende kinderen verzamelen er en bouwen kastelen.

Dan vraag ik om terug naar beneden naar de plek te kijken waar de zetel stond en dan met zijn ogen het gebied tussen die plek en de horizon te verkennen en te kijken of er een manier is om van het ene punt naar het andere te komen. Ik zie 'm kijken en hij antwoordt dat er een kronkelende weg is maar dat die vol hindernissen zit.

De eerste hindernis zijn krokodillen die 'm willen aanvallen. Ik vertel dat we die krokodillen helaas niet zo maar kunnen wegdoen en dat hij zijn onbewuste hersenen een oplossing mag laten vinden om er toch voorbij te kunnen. Na enige tijd besluit hij om stokken in de bek te steken zodat ze ze niet meer kunnen bijten.

De volgende uitdaging bestaat uit draaiende messen met scherpe kanten die hem de doorgang verhinderen. Ook hier laat ik de tijd om het probleem op te lossen. Het geraakt opgelost.

Ondertussen nodig ik de jongen uit om telkens vanuit de zetel in m'n praktijk, te wandelen naar de plek die hij eerder aanduidde waar volgens hem de antwoorden liggen. (de horizon in zijn visualisatie). Ik zeg 'm dat hij vanzelf zal stoppen met wandelen wanneer er een hindernis is. Dat gebeurt ook. Gek hé. Na de eerste twee hindernissen, wandelt hij opnieuw en stopt dit keer spontaan bij een derde hindernis. Dit keer zijn het padden die veel lawaai maken en de weg versperren. Ook nu gebruikt hij elementen uit zijn omgeving. De eerste oplossingen die zijn onbewuste aanreiken, maken 'm niet zo blij. Hij wil de dieren geen pijn doen. Iets later gebruikt hij een plas water die ergens in zijn mindscape zit en leidt hij de padden daarheen zodat zij blij zijn en uit de weg en hij zijn weg kan verder zetten.

De volgende hindernis is nog verrassender. Bij de nieuwe wandeling van de zetel naar de horizon wandelt de kerel voorbij de krokodillen, de messen en de padden en stopt hij plots omdat er een kat luidt roept naar haar verloren jongen. Je vraagt je soms af vanwaar de metaforen komen hé. Het heeft veel voeten in de aarde voor hij een oplossing vindt waardoor hij zonder zelf uitgeput te geraken, de jonge katjes toch bij de moeder weet te brengen zodat ze allen hun weg verder kunnen. Hij straalt.

Tenslotte komt hij aan op de bestemming. Hij kijkt rond en zegt: "verdorie, het is hier helemaal veranderd. De wind heeft onze zandkastelen weggeblazen en de bergen zien er anders uit...". Hij zou het graag terug hebben zoals het was. Ik nodig hem opnieuw uit om zijn "onbewuste hersenen" te laten zoeken naar oplossingen. Het was onvoorstelbaar boeiend om te horen hoe hij de beschikbare middelen uit zijn mindscape respectvol en inventief inzette om het gewenste doel te bereiken. Zo schakelt hij de krokodillen in om het materiaal dat aan de zetel staat tot bij hem aan de horizon te brengen en bevrijdt hen vervolgens van de stokken in hun muil. De krokodillen waren vijanden en zijn nu vrienden- medewerkers. Hoe mooi is dat.